انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
رو سفید
گویند که مردی متمول به چوپانی درغگو اعتماد کرد و بیست گوسفند خود را به او داد تا در بهار و تابستان به ییلاق برده و پروار نمایید و در ازای آن یک گوسفند دست مزد گیرد.
مدتی گذشت و تابستان به سر آمد ، روزی چوپان وارد شد و طلب دست مزد کرد ، مرد هر چه نگاه کرد گوسفندی نیافت پس گفت ای شبان گوسفندان فربه کردی ؟
چوپان گفت ای بزرگ چون قصد بالا رفتن از کوه کردم سه گوسفند از صخره سقوط کرده و در دم مردند و چون بالای کوه رسیدم آسمان تنگ شد و سیل دو گوسفند دیگر را برد ، سه گوسفند نیز در بلای گوسفندکش مردند ، پنج عدد را نیز حرامیان به زور ستاندند و بردند ، دو راس را هم مار گزید و تاب نیاوردن مابقی نیز در اندوه همنوعان جان خود از دست دادند و حال هیچ جنبنده ای ندارم لذا به طلب دست مزد خویش آمدم تا گوسفندم ببرم و برای فرزندان ماستی مهیا کنم.
مرد پرسید آن ظرفی که زیر پیراهن پنهان نمودی ، چیست ؟ گفت ماستی است که از آن گوسفندان به یادگار مانده است. مرد ماست را مزه کرد و دید تازه است آن را بر سرو صورت چوپان مالید و گفت صبرکن تا سزای بد عهدی و دروغت را برایت مهیا سازم . چوپان اوضاع وخیم دید ، گریخت و در حالی که فرار می کرد و ماست از سرو صورتش بر زمین می ریخت ، فریاد می زد خدایا شکرت که رو سفید شدم .
.
.
به قول چوپان خدا رو شکر که بعضی از دوستان ما واقعا رو سفیدن!
