انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
دایه دایه وقت جنگه !
گویا از سه سال پیش که همه مان اینجا با رضا سقایی خداحافظی کردیم و قرارمان را برای حداقل روزهای سال مرگش مدار کردیم همچنان استاد مانده است و غم غربتش، مثل همان روزهایی که استاد تختخوابش را روبروی در خانه می گذاشت و چشم به راه بود تا کسی از در داخل شود و استاد را صدا کند.
چقدر روزها تکرارشان شبیه هم است؛ سه سال پیش همین موقع در گزارشی نوشتیم خداحافظی با هنرمندی که همیشه چشم به راه بود؛ سال بعدش هم همین روایت تکرار شد و امروز بازهم باید بنویسم همان هنرمند هنوز چشم به راه است.
چه قصه تلخی است روایت اسطوره ای به نام رضا سقایی که گویا جز در خاطره های مردم جای دیگری را اشتغال نکرده است. مردم هنوز در خانه و خیابان صدایش را می شنوند و روحشان را تازه می کنند ولی دریغ که استاد هنوز چشم به راه آمدن آنهایی است که در زمان حیاتش هم برایش فقط چشم به راهی به جا گذاشتند.
استاد رضا سقایی استاد آواز لرستان بود که با خلق ترانه های زیبای لری مرد حنجره طلایی آواز ایران لقب گرفت و تصنیف "دایه دایه، وقت جنگه" بعدها جزو میراث فرهنگی ایران به ثبت رسید.
استاد موسیقی لرستان سه سال پیش دار بنای کوچ گذاشت ولی همچنان تا به امروز صدایش در میان مخاطبان و دوستداران بسیارش ماندگاری این هنرمند بزرگ را رقم زده است.
سومین مراسم سالمرگ استاد رضا سقایی عصر روز پنج شنبه در محل قطعه هنرمندان و نام آوران خرم آباد برگزار شد؛ مراسمی که حضور کمرنگ متولیان فرهنگ و هنر لرستان، رسانه ها به ویژه صدا و سیما و ... موجب شد تا همچنان نام استاد با غم غربت پیوند بخورد.
غلام سبزعلی از خوانندگان لرستانی دراین مراسم با اشاره به شخصیت منحصر به فرد استاد سقایی وی را دارای شخصیتی بلند عنوان کرد و گفت: سقایی بی نظیر بود و بسیاری از ترانه هایش همچنان بدون رقیب برسرزبان هاست.
سبزعلی ادامه داد: متاسفانه استاد سقایی مظلومانه زندگی کرد و اواخر عمر خود را در تنهایی گذراند.
وی اظهار داشت: استاد سقایی با این که هنرمندی معروف و توانا بود اما آن چنان که شایسته و درخور وی بود مورد توجه مسئولان قرار نگرفت.
سبزعلی تصریح کرد: همچنان که لرستان را با صدای کمانچه می شناسند، کمانچه را هم با صدای استاد رضا سقایی می شناسند و نوای دلنشین این ساز اصیل بدون صدای سقایی شاید چیزی کم دارد.
مراسم با شعرخوانی تعدادی از شاعران لرستانی ادامه یافت و چند نفر از هنرمندان عرصه موسیقی خرم آباد قطعاتی از ملودی های استاد سقایی را به طور زنده و بدون موسیقی اجرا کردند. جالب این که حاضران در مراسم خوانندگان را در خواندن ترانه ها همراهی می کردند.
دکتر شفیع زاده از پزشکان خرم آبادی نیز در این مراسم ضمن سخنانی، گفت: استاد سقایی نه تنها در لرستان و درمیان هم زبان هایش که در آن سوی مرزهای این استان نیز شناخته شده بود.
وی ادامه داد: سقایی را نه تنها مخاطبان عادی که استادان موسیقی دیگر استان ها به عنوان یک چهره کم نظیر و یک استاد آواز می شناختند و تکریم می کردند.
بنابر این گزارش، به خاطر می آورم رضا سقایی روزهای آخر را در همان خانه قدیمی که ایوانش هنوز رد پای ویلچر خواننده اسطوره ای لرستان را به یاد دارد سپری کرد و باغچه همان خانه هنوز نگاه منتظر او را به یاد دارد و امروز هم با وجود همه بی مهری ها هنوز چشم به راه است.
و به راستی استاد رضا سقایی نوای لرستان بود که از ژرفای تاریخ بر آمده بود. سقایی پژواک درد دل های همه ما بود که در یالهای زاگرس می پیچید و کماکان بازتاب دارد.
گزارش خبرنگار مهر
