انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
مَمیرا ( مانا ، همیشگی ، فناءناپذیر )
یه عمره که سی خُم ایگم ایگریوُم (عمریست که برای خودم می خوانم و گریه می کنم)
بانو فریده چراغی را باید ستاره درخشان و بانوی شعر معاصر لری بختیاری دانست . استاد چراغی متخلص به مَمیرا ( به معنای مانا و فناء ناپذیر ) متولد هشتم مهرماه 1353 شهرستان الیگودرز می باشد ، تسلط و اشراف کامل ایشان به زبان لری بختیاری و روان گوئی عالی ایشان حاصل تولد و پرورش در خانواده ایست که همه ی میراث دو ایل بزرگ بختیاری چالَنگ و هَفلَنگ را در چنته داشته است چراکه پدر این بانو از ایل چالنگ و مادرش از ایل هفلنگ می باشد. بدین جهت است که فریده چراغی در مسیر تلاقی و تلفیق دو گویش همگون قرار گرفته و به خوبی توانسته واژه های ناب لری بختیاری را از میان این دو گویش برگزیند و خود را از لغزشهای زبانی که این روزها در میان شاعران بختیاری مرسوم شده مصون نگه دارد، این بانوی روشنفکر و توانا با نبوغ ادبی خود توانسته قابلیتهای بالقوه شعر بختیاری را در قالب های گوناگون شعری شکوفا کند. اولین اثر ایشان با نام گل باوینه ( گل بابونه ) در سال 1381 چاپ و روانه بازار کتاب شد .
باوینه یا همان بابونه برگرفته از تاریخ و تمدن ایران زمین است.
دو قطعه ذیل از سروده های این بانو می باشند :
گلنار (بهی بازنک)
روز و شَوِت خیر بِهی بازِنَک (شب و روزت به خیر باد عروسک رقصنده)
چندیه گُلنار سَواییم زِ یَک (مدتی است گلنار که از هم جدا افتاده ایم)
جایِ تو بی تنگِ بِغَل، یادِتِه (گوشه ی آغوشم جای تو بود به خاطر داری)
گوشِت اِبید گیزِ مَتَل، یادِتِه (گوش تو از متل هایم گیج می شد)
سی تو ایخوندُم لالا لالا لالا (برایت لالا لالا لالا می خواندم)
تا بَوِت از شهر مَتَل ها بیا (تا پدرت از شهر قصه ها برگردد)
هِی ایگِریوِستی و گُسنِه ت نَبید ( مدام گریه می کردی ولی گرسنه نبودی)
او بت ابدادم تو خُ تشنِه ت نَبید (به تو آب می دادم اما تو تشنه ات نبود)
شَو که ایبی دستِ مو تَپ تَپ کُنون ( شبها دست من کورمال کورمال می کرد)
تا نَبَرِنِت زِ خُمون بِهتَرون (تا از ما بهتران تو را ندزدند)
وا تو اَیَر رازی ایخواستُم بُگُم (اگر می خواستم با تو رازی در میان بگذارم)
واسکی چی مُشکی رِوم خِپ کُنُم (بایستی همچون موش بروم و گوشه ای کز کنم)
تا بَوم و دام نَبینِن یَه وَخت (تا پدر و مادرم ناگاه مرا نبینند)
سی تو ایکردُم لِکِ مِینامِه رَخت (برای تو گوشه ی روسری ام را لباس می کردم)
دام زِ دُرو گُهد بهشت حونِتِه (مادرم از دروغ به من گفت در بهشت خانه داری )
اَوریشُمِه زُلفی که پَس شونِتِه (موهای ریخته بر دوشت هم ابریشم اند)
خو لَلِه ای بیدُم و غَمخوارِ تو (خوب پرستار و دایه ای مهربانی برایت بودم)
تا نه که بَچیَل بِدِن آزارِ تو ( مراقب بودم تااین که بچه ها تو را آزار ندهند)
تا جِغله یَل ندُزِن قاپِتِه (تا پسران تو را عاشق خود نکنند)
و می گفتبَرد ایشُندُم ایگُدُم کُر چِخه (سنگ پرانی می کردم و می گفتم[بلا نسبت] چخه)
پُر زِ تو بید او دل صاف و کوچیر ( دل پاک و کوچک من مالامال از عشق تو بود)
کی چینو کِرده دلُمِه از تو دیر ( اکنون چه کسی مرا از تو دور کرده)
وا تو مو از شَونَمِ صو پاکتر ( من با تو از شبنم صبحگاهی پاکتر بودم)
بی تو مو نو مَردم ِئی ده به جَر ( بی تو من با مردم این ده سر ناسازی دارم)
دوش پگَه جارِ تو کردُم بییار (صبحدم دیروز با صدای تو بیدار شدم)
وا خُم اُویدُم نَبیدُت وا دیار (وقتی به خودم آمدم اثری از تو نبود)
گهپ اویدُم تونِ وَندِن به تَش ( بزرگ شدم تو را به آتش انداختند)
هم تو بَلا بیدی و هم روز خَش (هم تو گم شدی و هم روزهای خوش من)
کُنار غریو
کُنارِ غریوم که بَرده ِنصیوُم (درختِ کنار غریبی هستم که سهم من سنگ است)
یه عمره که سی خُم ایگم ایگریوُم (عمریست که برای خودم مرثیه می خوانم و می گریم)
اَیَر باد و بارون بیاهِن به جارُم (اگر باد و باران به فریادم برسند)
اِشَینُم خومه تا غم از دل وُرآرُم (خودم را می تکانم تا غم از دل برانم)
بخون کَوگِ مستُم که بوسم گِلیته (کبکِ مستِ من، بخوان تا گلویت را ببوسم)
که آستاره بختم مِنِ تیگِ ریته (زیرا ستاره ی اقبال همان روی خوب توست)
مُو چی مار تشنه تو چی چشمه سارون (هم چون مار تشنه ام و تو چشمه ساری)
دلُم سُحده زاره بزن نَرمه بارون (دل من کویری سوخته است ای باران آهسته ببار)
کِلورُم به دستِ تو ای بادِ گَردو (من کاهم در دست تو ای باد هر جایی)
گُلُم اَر بیاهه بُهارونه از نُو (اگر گل من بیاید دوباره بهار می شود)
تیام پاله پاله پُرِ اَرس و خینن (چشمانم کاسه کاسه اشک و خونند)
زِ بس چی تَریده به رَهت اینشینن (دلم هم چون راهزن سر راهت می نشیند)
دلُم جُور دینِش سرِ تَش ایبازه (دلم هم چون اسپند روی آتش می رقصد)
یه عمره که دل سی، تو وا تش اسازه (عمریست که دل برای تو با آتش سازش می کند)
بنه سر به شونُم، بُهارُم صداته (سر بر شانه هایم بگذار که بهار من صدای توست)
دل غم نَصیوم همیشه واباته (دل غمین من همیشه همراه توست)
مو هُمدا پوییزُم که شیوِسته لیزُم (من همزاد پاییزم که این چنین کاشانه و روزگارم به هم ریخته است)
بیو تا پَرامِ به پاهات بریزم (بیا تا برگ هایم را فرش راهت کنم)
دِلِ جُل به کولُم که وَسته به دیندات (دل خانه به دوش من که دنبال تو افتاده)
بیو تا بخَوسه به شَولیزِ می هات (بیا تا در خانه ی آرام شب گیسوانت بخوابد)
ندونم کی ای تو؟ مهی یا که افتو؟ (نمی دانم که هستی؟ ماه یا آفتاب؟)
که مُردُم ز دیریت بیو دی تو امشو (که از دوریت می میرم دیگر بیا)
تو نهلی که ئی دل به سردی بمیره (نگذاری که دلم در سرما بمیرد)
بزن جور افتو که برفُم بِچیره (بتاب هم چون آفتاب تا برف من ذوب شود)
سَرِ لِشک زردُم بخون کوگِ رَشته (بر شاخسار زرد من بخوان ای کبک رنگین بال)
ندونی اِی سالا چه ور مُو گُدَشته (نمی دانی این سال ها بر من چه گذشته است)
چه تَحله غریوی شرینُم بیَو دی (غریبی تلخ است شیرین من دیگر بیا)
بُگُ اَر نیاهی به کی وا کُنم ری (بگو اگر نیایی به چه کسی روی کنم)
سلام
پس از مدت ها با تغییرات کلی در وبلاگ و مطلبی نو بروزم
سلام
خوشحالم و آرزوی موفقیت دارم!
دو شعر عاشقانه زیبا به انتخاب شما تبریک می گم
سپاس