انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
ویروس بی معرفت
پرده اول : دیدار در دوردست!
دخترک همسایه از درون خیابان با مادرش که در بالکن طبقه دوم ایستاده حال و احوال می کند مادر سرطانی است و دختر پرستار بخش عفونی ؛ مادری که هم مادر بوده و هم پدر و با چنگ و دندان در این زمانه وانفسا دخترک را پرستار کرده ...
هر دو هفته یکبار این صحنه را می بینم مادری که حسرت در آغوش کشیدن دخترش از چشمانش سرازیر می شود و تا چند همسایه آنطرف تر از صدای بغضش ، بغضشان می ترکد و پرده ی پنجره ها را می کشند انگار .... و دختری که تا چند قدمی مادر می آید اما نمی تواند سر به سوی آسمان بلند کند و مادر را تماشا کند ، به صدای مادر قناعت می کند چند دقیقه ای درد و دل می کند به بیمارستان برمی گردد. چه بی معرفتی ست این ویروس....
پرده دوم : غمناک تر از شیون!
صدای شیون و فغان در سکوت و بی‌صدایی کوچه پس کوچه های شهر از خانه ای بلند می شود، زاری مادری را باد با خود تا دوردست ها می برد و آنکه هم در خانه اش نشسته باشد، آن ناله باد آورده بر دلش چنگ می زند.
آنگاه که پسر خانه با مرگ ناگهانی اش، اهل خانه را برای همیشه تنها می گذارد مادر شیون سر می‌دهد و خواهر، زاری کنان گیسوانش را به باد می سپارد.
شیون و فغان مادر و دختر، تنها صدایی است که سکوت بی رقیب کوچه ها را می شکند برخی همسایگان گام هایشان را به سمت صدا شتابان کرده اند اما آنگاه که به صدا می رسند کسی را یارای نزدیک تر شدن نیست.
اگر روزی دیگر می بود ، کسی اجازه نمی داد، دخترک تنها بماند و دستی دراز می شد تا او را از زمین بردارد؛ اما دخترک با چشمانی بهت زده مردمانی بلاتکلیف را در نزدیکی خانه می بیند که بی هیچ کلامی نظاره گر زاری او شده و با اندوه گوش به مویه هایش سپرده اند.
مردمان لر بنا بر سرشت تسلی بخشیدن به همدیگر در روزهای تنگ تا آستانه خانه صاحب عزا آمده اند اما یارای نزدیک تر شدن را گویی ندارند و برخی نگاهی می کنند تاسفی از دور می خورند و راهشان را می گیرند و برمی گردند! چه بی معرفتی ست این ویروس ....
پرده سوم : و اما بعد؟
.....
