انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
چیزی بالاتر از محرومیت 1
اولین بار ، زمستان سال 85 به مناطق جنوبی کرمان سفر کردم ، مقصد سفرم از شمال بندر عباس شروع و تا کهنوج کرمان ادامه داشت در این سفر از سه شرکت بزرگ فعال در لوله گذاری گاز می بایست بازدید می کردم آخرین شرکت در منطقه زیارت علی کرمان مابین شهرهای فاریاب و کهنوج فعالیت داشت ( مراجعه کنید به پست فرودگاه شاید بین المللی ) این منطقه جاده ای فرعی ای قبل از شهر منوجان داشت که حتی محلی ها هم به تنهایی جرات گذر از این جاده رو نداشتند و معمولا مسلح یا با همراه از این جاده عبور می کردن.
من با پرواز بندر عباس عازم شدم بعد از اتمام کار در بندر یه آژاتس خبر کردم وقتی آژانس رسید دیدم دو نفر توی ماشین بودن پرسیدم اینا کین ؟ راننده جواب داد: همراه ، تعجب کردم گفتم : یعنی چی ؟ خلاصه کلی توجیه آورد که منطقه مقصد ناامنه و چه و چه .... من هم دیدم چاره ای نیست ، قبول کردم .
بعد از ورود به جاده فرعی و دیدن جاده و بیابان تازه متوجه منظور راننده شدم ، همه چیز کاملا غیر عادی بود از موتور سیکلتهای عجیب و غریب تا آدم های که فقط چشماشون پیدا بود و ... سفر ما سه ساعتی طول کشید تا به کمپ شرکت ثارا... رسیدیم .
چند روزی مهمان این کمپ بودم ، توی روستاهای مسیر محرومیت هایی دیدم که هیچ جای دیگه ای ندیده بودم .
البته شاید نشه گفت روستا چون چندتا کپر دور هم جمع شده بودن و با هم زندگی؟ می کردن.
شرکت ثارا... یه مهندس مکانیک داشت که بچه تهرون و خیلی داش مشدی بود با هم دوست شدیم و خیلی با هم گرم گرفتیم . یه روز داشتم از فقر و محرومیت مردم این منطقه صحبت می کردم که گفت : یه کارگر دارم که دو ماه پیش ازدواج کرد ، چند روز قبلش اومد که منو برا عروسیش دعوت کنه ، وقتی گفتم من اون روز تهرانم ، گیر داد که حالا که عروسیم نیستی فردا نهار باید بیایی خونه من . مجبور شدم قبول کنم .
فردای اون روز ، نهار رفتم . قبلا از خونه ، وسایل خونه ، جهیزیه و.... که برا عروسی آماده کرده بود برام داستانها گفته بود.
مهندس مکث کوچیکی کرد و گفت : حالا دوست داری با هم بریم خونه اش رو ببینیم . گفتم: بریم
داماد توی تعمیرگاه مشغول بود صداش کردن و با هم راه افتادیم
مهندس شروع به صحبت کرد و به داماد گفت : از خونت تعریف کردم و گفتم توی این روستا وضع مالی شما از همه بهتره و وسایل خونت تکمیله دوستم مهندس دالوند علاقمند شد خونتو ببینه اگه مشکلی نیست ؟ با لهجه زیبای جنوبی – کرمانی گفت : ایی حرفا چی چیه خونه خودته بفرمایین .
کانکس های شرکت حدودا پانصد متری تا روستا فاصله داشت ، بعد از چند دقیقه قدم زدن بالاخره به خونه رویایی رسیدیم .
.
.
.
ادامه دارد
باسلام دوست عزیز مطالب ارزشمندی را به اشتراک می گذارید ممنون