انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
قدم به قدم
رهرو آن نیست که گه تند و گه آهسته رود
رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود
اغراق نیست اگه بگم تمام ایرانیای که دیشب والیبال ایران - ایتالیا رو نگاه کردند به ایرانی بودن خود و به بچه های والیبالیست ایران افتخار کردند.
تا هفت ، هشت سال پیش زدن یه سرویس پرشی برای همه ما آرزو بود ولی دیشب همه دیدند که بهترینای ایتالیا و دنیا از پس گرفتن سرویس های بی نقص بچه های ایران برنیامدند ، هر چند ما این بازی رو باختیم ولی به هیچ وجه یه بازنده تسلیم شده نبودیم ، وقتی توی ست چهارم با اختلاف هفت امتیاز ایتالیا رو تحقیر کردیم همه به احترام ایران سکوت کردند . به این میگن غرور ملی ، ابهت ، افتخار ....
دیشب انقدر بازی زیبا بود که با تمام خستگی تا آخر بازی نتونستم چشم از صفحه تلویزیون بردارم . مطمئن باشید اگه فوتبال بود همون پنج دقیقه اول کانال رو عوض می کردم .
با اینکه من خودم فوتبال بازی می کردم و به قول یکی از دوستان اگه حتی ساق پام هم خرد می شد باز هم از زمین بیرون نمی رفتم و وقتی مسابقه پرسپولیس - استقلال می شد با استرس و هیجان خیلی خاصی پای تلویزیون میخکوب می شدم ولی ....
یه سوال فکر می کنید اگه فوتبال ما با یکی از قهرمانهای مطرح دنیای مثل برزیل ، اسپانیا یا آلمان بازی کنه اونم تو کشورشون چندتا گل بخوریم ؟
متاسفانه ما کارمون به جای رسیده که اگه ژاپن یا کره رو ببریم جشن ملی می گیریم ، حالا تصور کنید اگه برزیل رو ببریم ( نه ) مساوی کنیم چی می شه ؟
نمی خوام نومیدتون کنم ولی متاسفانه ده گذشته ، ده پسرفت فوتبال ایران بوده ، اخلاق ، جوانمردی ، بازیکن سازی ، برنامه و ... کلا کنار گذشته شده و چندتا تیم که با پول مردمی که خیلی وقتا غذای درست و حسابی نمی تونن بخورن تجارت بازیکن راه انداختن و هر سال تعداد معدودی بازیکن رو با صد ها برابر ارزش واقعی شون دست به دست می کنن و جالب که همه و همیشه هم سقف قرارداد رو رعایت کردن؟!!!!
اگه توجه کرده باشید توی چند بازی آخر تیم ملی ، هیچ بازیکن داخلی گل نتونسته بزن و اگه برنده شدیم فقط و فقط به لطف بازیکن های تربیت شده (فوتبال )خارجی مثل قوچان نژاد یا دژآگه بوده و این داستان تلخ حکایت از مریض بودن فوتبال داره نه یه مریضی ساده که مریضی بسیار بدخیم و فراگیر . درد فوتبال ما فقط فوتبال پولی نیست از اون مهمتر بی برنامه بودن بدون پشتوانگی و مافیایی بودنه ، تا زمان که امثال مجیدجلالی مورد توجه قرار نمی گیرند و امثال ... مربی میلیاردی می شن این درد هر روز مزمن تر خواهد شد. بگذاریم و بگذریم که درد دل تو این باب زیاده .
از اصل مطلب دور نشیم و برگردیم به بیت اول داستان که اگه والیبال ما امروز افتخار کشورش می شه و قهرمان هشت دوره جهان رو توی خاک خودش شکست می ده ، به خاطر زحمات امثال آقای یزدانی خرم ، مطصفی کارخانه وخیلی ادمای دیگه و برنامه ای پایه ای که فدراسیون از پانزده سال پیش شروع کرد و قدم به قدم حرکت کرد تا به اینجا رسید . به قول شاعر "دستم بگرفت و پا به پا کرد تا شیوه راه رفتنم آموخت ."
بازم تاکید می کنم که یادمون نره ، ده ، پانزده سال پیش شکست دادن والیبال ژاپن و کره و چین برا ما آرزو بود ولی امروز انتظار شکست روسیه ، ایتالیا و کوبا رو از تیم کشورمون داریم . و این یعنی موفقیت .
دست تمامی برنامه ریزها و مسولین فدراسیون ، مربیان وبازیکن های والیبال درد نکنه و دردشون بخوره تو سر هرچی ....
