انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
لطفا ما را سپر یاوه گویی خود نکنید
در اولین مرحله از جلسه بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت جدید، گفتار بسیاری از نمایندگانی که در مقام مخالفت با کابینه پشت تریبون قرار گرفتند عجیب و تامل برانگیز بود. اتهامات ناروا و شفاهی اثبات نشده، بداخلاقی‌ها وخشونت‌های زبانی کم سابقه، نامهربانی به رای و انتخاب اکثریت مردم، خروج از دایره ارزش‌های بدیهی جامعه، فدا کردن اخلاق پیش پای سیاست و در مجموع بی توجهی به بسیاری از فضائل، چکیده‌ای از نکات تاسف برانگیز نطق‌های بیان شده از سوی برخی نمایندگان بود.
نمایندگان مخالف روز گذشته حتی پا را از واقعیت‌ها فراتر گذاشتند و در مواردی به عملکرد دولتی که هنوز کار خود را شروع نکرده و وزرایی که هنوز در وزارتخانه و هیات دولت مستقر نشده اند ایراداتی از جنس عملکرد در آینده گرفته و به عبارتی «قصاص پیش از جنایت» کردند.
از باب مثال حجت الاسلام بزرگواری نماینده مردم کهگیلویه، بهمئی و چرام یکی از نمایندگانی بود که به همراه دیگر همفکران خود در مخالفت با دولت جدید سخنان تند و ناپخته ای بر زبان آورد. سخنان بزرگواری هم بسیاری را رنجاند، هم همگان را متعجب کرد و هم حاوی تعریضی ناروا به یکی از اقوام بزرگ کشور بود. او از همان ابتدای سخن بیش و پیش از هرچیز چماق خود را برای وزرا و دولت جدید به رخ کشید؛ او اما این چماق را نه به شخص خود که به همه قوم لر منتسب کرد. جناب بزرگواری که هم کسوت معظم روحانیت و هم منصب شریف وکالت ملت در مجلس را یدک می‌کشند، حتی به هشدار به چماق‌کشی بسنده نکرد و در ادامه سخنان خود بی آنکه ترمز کند به سیاق سایر همفکران تندروی خود بی توجه به اولیات اخلاق در گفتار بسیار تند رفت. او در لابلای سخنان خود برخی از موافقان کابینه را چاپلوس خواند، بخشی از اعضای کابینه را فتنه گر لقب داد و در بیانی عجیب تر و به دور از شان یک نماینده و یک عالم دینی، فرزند یکی از بزرگان نظام را - بدون اینکه امکانی برای دفاع از خود داشته باشد و یا هنوز اتهام علیه او در محاکم قضایی ثابت شده باشد- حداقل دو بار از تریبون مجلس«دله دزد» خواند تا با دوری جستن از خلق و خوی فرهنگ اصیل قوم لر، کلکسیون گفتار نامتعارف و نازیبای خود را در معرض میلیون‌ها بیننده رسانه ملی تکمیل کند.با این همه آنچه که بیش از باقی گفته‌های آقای بزرگواری به چشم آمد و واکنش‌هایی را به همراه داشت، پیش کشیدن مباحث قومی، مایه گذاشتن از قومیت خود و انتساب رفتار و گفتار خشن خود به قاطبه قوم شریف و مهربان لر بود.
اگرچه پیش از این هم بارها از تریبون مجلس شاهد سخنان غیر متعارف و تند برخی از نمایندگان بودیم اما این بار گفتار تند و خشونت‌های کلامی برخی از نمایندگان علیه انتخاب اخیر مردم و برخی بزرگان و دلسوزان نظام با کمال تاسف بی پروا تر و تندتر از همیشه بود. به همان میزان و در همان راستا سخنان خاص آقای بزرگواری در خصوص قوم بزرگ لر هم دور از انتظار بود. این که فردی برای پیشبرد اهداف رادیکالی و به کرسی نشاندن سخنان تندروانه خود از تریبون مجلس همه ابعاد فرهنگ اصیل و مترقی قوم لر، از شمالی ترین نواحی زاگرس تا سواحل نیلگون خلیج فارس را به کناری بگذارد و در مقام سخن چماقی را بر دوش بکشد و به این و آن نشان دهد و بی‌دلیل آن را منتسب به قوم لر کند، چه به عمد و چه سهوا و از سر صداقت!، ظلم و نامهربانی به قوم لُر و به ویژه مردمان حوزه انتخابیه خود است.
خشونت‌های کلامی و گفتار متصلب و به دور از آداب برخی نمایندگان در جلسه علنی روز گذشته را شاید بتوان اینگونه تفسیر کرد که با رای حداکثری مردم به اعتدال و میانه روی، افراط‌گرایی و لمپنیسم دست و پاهای آخر خود را می‌زند. این جریان هرچقدر که به پایان کار نزدیک می‌شود، بیشتر جیغ و داد می‌کشد و یقه پاره می‌کند، اتهام می‌زند و از مرزهای اخلاق و آداب و مراعات دور و دورتر می‌شود و همزمان بر حسب عادت به هر دستاویزی برای بقای خود هم چنگ می‌زند.
