انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
در سر بالای زندگی At life Uphill ش 7
و اما آخرین نوشته از سربالایی های زندگی امیر که امیدوارم آخرین سربالای عمر او باشه رو امروز براتون در سایت قرار دادم .
.
.
چند روز گذشت تا از طریق روزنامه ، به لطف خدا توانستم در شرکت پدیده پارس ، که تولید کننده دستگاه های آب معدنی پر کن بود مشغول به کار شدم .
هفته ای گذشت رفتار خواهر و شوهر خواهرم به کلی با من عوض شد ، و حرف هایی که در حد یک انسان در به در و بی سر پناه نبود نثار من می کردند و بطور کلی دیگر اصلأ چشم دیدن مرا نداشتند .
با هزار زحمت به خانه عمو پناه آوردم ، هرروز ساعت 5 عصر شرکت تعطیل می شد اما من تا ساعت 8 شب توی خیابان ها می گشتم تا مبادا حرف و حدیثی بیان شود و یا مانع راحتی خانواده ی عمو شوم .
دو ، سه شب به خانه عمو رفتم ، و از آنجایی که عمو دختر بزرگ و دم بخت داشت ، برایم سخت بود که هرشب به آنجا بروم .
من مانده بودم و یک دنیا امید و آرزو و گرفتاری ! انگار نمی خواست این مشکلات تمام شوند و دست از سر من بر دارند ، دو شب بعد را به خانه خواهرم رفتم ، اما وقتی شوهر خواهرم به خانه می آمد با بی اعتنایی تمام نسبت به من ، روبرو می شدم .
مثلأ من توی حال تنها نشسته بودم ، وقتی شوهر خواهر از سر کار می آمد و من به احترام او بلند می شدم و سلام می دادم ، اما او بدون دادن جواب سلام من ، سرش را از من برمی گرداند ، و به اتاق دیگری می رفت و با بچه هایش و خواهرم صحبت می کردند و شام می خوردند و من سر گرسنه زمین می گذاشتم ، اما چاره ای به جز تحمل کردن نداشتم.
از آن شب به بعد دیگر به خانه هیچ کدام نرفتم .
شب ها را در خیابان ها صبح می کردم . فصل بهار بود و من به این فصل آلرژی شدید داشتم که درد دربه دری مرا دو چندان می کرد.
مجددأ در شرکت دیگری در جاده مخصوص کار پیدا کردم و در آنجا مشغول به کار شدم .
از صبح زود تنها آرزویم این بود که ایکاش هرگز غروب نشود ، چون با پایان کار و شب شدن ، در به دری من شروع می شد.
یک بار دیگر به در خانه خواهرم رفتم هر چه در و زنگ زدم در را به رویم باز نکردند ! با تلفن کارتی با خانه خواهرم تماس گرفتم و از او خواستم انباری داخل پارکینگ را به من ، فقط برای شبها ، بدون ودیعه اجاره دهد ( چون ودیعه ای نداشتم ) و ماهیانه هر چه حقوق گرفتم نصفش را ، با فیش حقوقی بابت اجاره بگیرد اما قبول نکرد !
غروب ها بعد از تعطیل شدن ، خیابان گردی من شروع می شد ! ای خدا کی صبح می شود .شب ها برایم بسیار طولانی و سخت شده بود ، شبها پشت در مسجد ها می نشستم تا اینکه نزدیک اذان صبح در مسجد باز شود و برای خوابیدن به داخل مسجد بروم .
چندین بار خادم مسجد برای بستن در مسجد بیدارم می کرد .
در سر کار به دلیل کم خوابی دچار فراموشی شده بودم تا حدی که در حین کار دنبال ابزار می گشتم در صورتی که ابزار در دستم بود .
روزگار گذشت . بعضی شب ها جاهای تازه ، برای خوابیدن پیدا می کردم .
چند شب داخل تونل بازی بچه ها داخل پارک شهرک استقلال ، دو ، سه شب لابه لای درختان پارک شهرک دریا ، چندین شب جلوی در بانک ها و پاساژها ، بعضی شبها از خستگی زیاد ، بر روی پل های عابر نزدیک شرکت به همراه دلهره و ترس و هوای سرد صبح دم ، صبح می کردم .
یکی دو ماه شب ها را در فضای سبز ترمینال جنوب روی تکه ای کارتن به صبح رساندم .
برای شستن سر و صورت و بدنم ، به دستشوئی شرکت می رفتم .
هر روز صبح ساعت 6 اولین نفری بودم که وارد شرکت می شدم وقتی که نگهبانی شرکت از من می پرسید مأموریت می روی که صبح به این زود آمده ای ؟ می گفتم : راهم دور است زود می آیم تا در ترافیک نمانم . چندین بار از سرشیفت نگهبانی شرکت خواستم که اجازه ی ماندن من در نماز خانه را بدهد ، اما می گفت : برای من مسئولیت دارد ، امکان ندارد .
روزگار گذراندم ! قسمت عجیبی برایم رقم خورده بود ! اکنون برایم عجیب است چگونه با آن همه مشکلات امیدم قطع نمی شد .
به یاد دارم شبی از شب ها جلوی در پاساژ روبروی کوچه ای که خانه عمو در آنجا بود به روی تکه کارتنی خوابیده بودم که ناگهان پاساژ روشن شد ، در همان لحظه دو پسر جوان جلوی پاساژ آمدن ، و به من سیگار و چیز های دیگر ، که نمی دانم چه بود تعارف کردند اما من راه خودم را گرفتم و از آنجا دور شدم ، و تا صبح در خیابان ها چرخیدم .
شبی دیگر به امامزاده عماد الدین (ع) رفتم واز مدیر امامزاده خواستم که بگذارد شب را در حرم بمانم اما با عصبانیت تمام قبول نکرد .
بار دیگر به در خانه خواهرم رفتم خوشبختانه در ورودی آپارتمان باز بود از پله ها بالا رفتم ، و در خرپشته یه تکه کارتن از داخل کیسه نان خشکی که در آنجا بود بیرون آوردم و بر روی آن دراز کشیدم ، خدارو شکر کردم و بسیار خوشحال بودم که جایی برای خوابیدن یافته ام .
هنوز یک ساعت نگذشته بود که مرد همسایه طبقه چهارم ، از تکان خوردن من ، و کشیده شدن کارتن بر بروی زمین ، متوجه من شده بود ، که مانند اجل معلق بالای سرم ظاهر شد .
و با صدای بلند و با عصبانیت تمام ، صدایم زد : که تو که هستی ؟ اینجا چه می خواهی ؟ گفتم : به خانه خواهرم آمدم ، هر چه در می زنم در را باز نمی کنند ، گویا خواب هستند .
اینجا خوابیده ام تا مزاحمشان نشوم ! همسر مرد همسایه به دلیل اینکه یکی دو بار مرا در پارکینگ با بچه های خواهرم دیده بود مرا شناخت ، مرد همسایه به خاطر به جا نیاوردن عذر خواهی کرد و بسیار برای رفتن به خانه تعارف کرد اما من نپذیرفتم ، و به طرف تنها همدم شب های تنهایی ام ، یعنی همان کوچه ها و خیابان ها پناه بردم .
چند ماه به همین نحوه گذشت تا پس اندازم به حدود دو میلیون تومان رسید و توانستم زیر زمینی به متراژ تقریبأ 6 متر در شهرک دریا با ماهیانه 50 هزار تومان اجاره کنم .
صاحب خانه با شرط و شروطی زیر زمینش را به من اجاره داد ، که می گفت : من دختر بزرگ دارم و باید هفت صبح تا هفت عصر بیرون باشی . و من هم که از کوچه و خیابان گردی خسته شده بودم ، با کمال میل پذیرفتم .
سخت بود اما از خوابیدن در کوچه و خیابان ها خیلی بهتر بود .
دو ، سه روز اول اصلأ سرکار نرفتم و تمامأ در زیر زمین خواب بودم .
بعد از هشت ماه ، برای اولین بار بعد از به تهران آمدن ، به دیدار خانواده رفتم.
در ابتدا مادرم مرا نشناخت بعد از چند لحظه ، اشک در چشمانش جمع شد و در آغوشم گرفت ، پرسید چه شده است ؟ چه برسرت آمده که اینهمه شکسته شده ای ؟ و.... فقط گفتم غریبی و غربت !
چقدر دلم برای مادر و برادرم و دیوار های دو رنگ خانه ، که با دستان و صلیقه ی پدرم رنگ شده بود تنگ شده بود .
در این مدت اتفاقات زیادی افتاده بود . بسیاری از افراد محله از دنیا رفته بودند ! تعدادی از دوستانم داماد ، و بسیاری از آنان دارای فرزند شده بودند !
یک هفته ای آنجا ماندم ، و مادرم برای من دخترهای زیادی را برای خواستگاری و فرار از تنهایی پیشنهاد می داد ، اما مادرم از اوضاع و احوال من خبر نداشت . ....
روزها گذشت ....
تا اینکه قرار داد یکساله زیر زمین به پایان رسید ، در ابتدا صاحبخانه قرارداد را زبانی تمدید کرد و از آنجایی که به او اعتماد پیدا کرده بودم از نوشتن قرارداد در همان لحظه ، منصرف شدم .
یک ماه به همین نحو سپری شد .
همسر صاحب خانه زمان دریافت کرایه ، گفت : باید زیر زمین را خالی کنم ، علت را پرسیدم اما دلیل خاصی نداشت ، و گفت تا حالا بوده ای و از این به بعد دوست نداریم در خانه ما باشی ! حرفی برای گفتن نداشتم .
باز هم آواره شدم و به دنبال جای دیگری برای اجاره بودم ، ودیعه ها سر به فلک کشیده بودند !
بالاخره بعد از مدتی توانستم اتاقی را در شهرک استقلال اجاره کنم ، از صاحب خانه قبلی ودیعه را درخواست کردم اما مرتبأ امروز فردا می کرد ، و گویا اصلأ قصد دادن پول ودیعه را نداشت. با تهدید یکی از همکاران توانستم پول را بصورت چک ، برای سه ماه دیگر بگیرم . روزگار گذشت و ماهم با بازی روزگار ، بازی کردیم ....
