شاید شنیده باشید بعضی وقت ها در مورد افراد دروغگو از لفظ خالی بند استفاده می کنند و گفتار او را خالی بندی می گویند ، اما ریشه و ورود این کلمه به گفتار روزمره ما چگونه انجام گرفته است؟
آنگونه که از شواهد پیداست این لفظ در دهه های اخیر وارد دستور زبان و ادبیات پارسی شده و در متون کهن هیچ نشانه ای از آن وجود ندارد،لذا کنجکاوی مرا بر آن داشت تا علت ورود و معنای آن را در ادبیات معاصر جستجو کنم.
در معانی این اصطلاح " دروغ ، ادعای بدون پشتوانه و غیر واقعی و بلوف " در فرهنگ های معاصر وارد شده است.
ورود این واژه به زبان پارسی در دوران ابتدایی حکومت رضا شاه را ، دهخدا بدین مضمون بیان می کند :
در زمان رضا شاه به دلیل کمبود اسلحه، بعضی از پاسبان هایی که گشت می دادند فقط غلاف خالی اسلحه، یعنی همان جلدی که اسلحه در آن قرار می گیرد را روی کمرشان می بستند تا افراد مختلف از مسلح بودن پاسبان حساب ببرند در حالی که اسلحه ای در کار نبود. دزدها و شبگردها وقتی متوجه این قضیه شدند برای اینکه همدیگر را مطلع کنند به هم می گفتند که طرف "خالی بسته" و منظورشان این بود که فلان پاسبان اسلحه ندارد و غلاف خالی اسلحه را دور کمرش بسته به این معنی که در واقع برای ترساندن ما بلوف می زند که اسلحه دارد و روی همین اصل بود که واژه "خالی بندی" رواج پیدا کرد.