انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
نوروز و روزهای نو - پرده دوم
پرده دوم : برکت سفره
چند سال پیش یک همکار داشتم بنام ... من و این همکارم مدیری بنام آقای مهندس گرجی داشتیم ، آقای گرجی مدرک دانشگاهی نداشت ولی بدلیل تجربه و مهارت بسیار بالا همه ایشان را مهندس گرجی صدا می زدن آقای گرجی در اواخر بازنشستگی و مدیر واحد سرویس بود .
آقای مهندس گرجی بسیار محترم ، با ادب ، اهل حلال و حرام ، افتاده و خلاصه یک انسان به تمام معنا بود ، از طرفی همکار مجهول الذکر ،ضلع مخالف مهندس گرجی آدم بسیار حسود ، زیر آب و ... بود.
روزی هر دو نفر بهمراه مهندس گرجی ماموریت رفته بودیم ، بین ما بحثی شروع شد که متاسفانه خیلی حضور ذهن ندارم چطور و در مورد چه بود اما کاملا به یاد دارم که این بحث ما منجر به خاطره ای از آقای گرجی شد.
ایشون می گفتن: " اوایل نوجوانی زمانی که حدودا 13 ، 14 سال سن داشتم ، تابستانها در مغازه تعمیراتی نزد آقایی بنام استاد حجت شاگردی می کردم .
ظهرها استاد جفت درب های مغازه را چارتاق می کرد ، نزدیک درب ورودی بر کف مغازه زیراندازی پهن می کرد و سفره را بر روی آن قرار می داد سپس بساط ناهار رو می چید و هر کی از جلوی در رد می شد با اصرار استاد دعوت به ناهار می شد . همیشه میهمانان غریب و آشنا بر این سفره ناهار می خوردن حتی گاهی استاد خودش بدون ناهار می ماند.
روزی از استاد پرسیدم : چرا هر روز ناهار خود را با دیگران تقسیم می کنی ؟ استاد تبسمی کرد و گفت نون دادن برکت سفره رو زیاد می کنه ، اگه دست بده داشته باشی هیچ وقت دستت خالی نمی شه ، این میهمانها صفا و لذت سفره رو بیشتر می کنن. نون دادن برکت سفره ست.
این جملات همیشه تو ذهن من بوده و هستن الان حدودا 50 سال از اون روزا گذشته ولی هنوز عین کلمه هاش رو به یادم هست. اگه می تونید ولو در حد یک لقمه دستت دیگران رو بگیرید ، کمک به دیگران زندگی رو پر برکت می کنه . "
.
.
آری در این روزهای پایانی سال ، سفر های بی نان را هم به یاد داشته باشیم ، کودکان بی لباس را هم فراموش نکنیم .
