انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
راستگویی
راستگویی از اعمال نیکوی انسانیست و نزد دین و خرد از جایگاه ویژه ای برخوردار است. فطرت پاک انسان ایجاب می کند که آدم سالم و متعادل، دل و زبانش یکسو و هماهنگ باشد، ظاهر و باطنش یکی باشد و آنچه را باور دارد بر زبان جاری کند.
در اهمیت راستگویی از یکی از عزیزانم به یاد دارم که می گفت اواخر ده چهل و اوایل دهه پنجاه طرح جمع آوری اسلحه های غیر مجاز و در دست مردم کلید خورد. هر کس مورد شک قرار می گرفت دستگیر و به ژاندارمری منتقل می شد در ژاندارمری شخص مورد بازپرسی قرار گرفته و با انواع روشها تحت شکنجه قرار می گرفت تا مجبور به تحویل اسلحه ی خود گردد.
در روستاها مسئول کشف و جمع آوری اسلحه های غیر مجاز پاسگاههای محلی بودند. بسیار از اهالی روستا مجبور به تحویل اسحله گردیدند عده ای نیز به کوه و بیابان زده و متواری شدند. ناگفته نماند که در آن ایام سربازان و درجه داران بسیار سختگیر ، خشن ، صاحب نفوذ و قدرتمند بودند. بنحوی که مردم حتی جرات نگاه چپ نیز به ایشان نداشتند.
در اکثر مناطق روستایی خبرچین ها گزارش دارندگان اسلحه را به پاسگاه می رساندند و سربازان نیز بلافاصله خانه مظنون را محاصر و طرف را دستگیر می کردند و....
اما داستان از این قرار است که : روزی به پاسگاه خبر رسید که قاسم ( از اهالی روستای مجاور ) یک اسلحه برنو در خانه نگهداری می کند ، شبانه به خانه او ریخته و تمام خانه را زیر رو کردن اما اسلحه ای پیدا نشد پس او را دستگیر و به پاسگاه بردند.
قاسم مردی شجاع و پر دل و جرات بود ، دو روز تمام بدون غذا به درخت جلوی پاسگاه بسته شد و آنقدر کتک خورد که تمام سر ، صورت و بدن او خونین و پر از زخم گردید. سپس بر روی زخم های او شکر زدن تا حشرات و زنبورها بر روی زخم های او جمع شوند. اما هر چه می پرسیدند جوابی نمی گرفتند.
روز سوم رئیس پاسگاه و سربازانش که از کتک زدن و سرسختی قاسم خسته شده بودند رو به قاسم کرد گفت:" تو که زبون داری ، بگو جان جناب سروان اسلحه ندارم تا همین الان آزادت کنم." رئیس پاسگاه و سربازان گمان می کردند که قاسم جهت نجات جان خود و ختم غائله حتی اگر اسلحه داشته باشد هم انکار خواهد کرد تا آزاد شود اما در کمال تعجب قاسم که پیکر نیمه جانش پر از پشه و زنبور شده بود جواب داد: " جان جناب سروان اسلحه دارم و تحویل نمی دم "
رئیس پاسگاه پس از مکس کوتاهی سه بار تکرار کرد مرحبا به این مرد! و دستور داد تا دستان او را باز ، زخم هایش را شسته و با ماشین پاسگاه او را به خانه اش برگردانند سپس برایش از مقامات بالاتر درخواست صدور مجوز نگهداری اسلحه کرد...
امیرمؤمنان علی – علیه السّلام – فرمود: بر تو باد که ملازم و همنشین راستگویان باشی و در بهره گیری و استفاده از ایشان بسیار کوشا باش، زیرا آنان در روزگار خوشی پشتوانه تو و به هنگام بلا و گرفتاری سپر تو می باشند.
