انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
الهی به امید تو
برای زخم تو ، زخم دلت که التیام نخواهد یافت ، حتی اگر دنیا را به تو دهم ، برای گناهان کرده و ناکرده ام ، برای شبهای بی تو ، برای شبهای بی تو و برای لحظه ایی که دیگر نیست و بغضی که - - سال است فروخورد می شود و می فشارد گلویم را ، و هر شب تکرار می کنم که "خدایا قسمتت و حکمتت بماند برای آنهایی که درکش می کنند " ما که در قد و قواره امتحانت نبودیم چرا ؟ ... تمام شد ، سلام آخر را گفتم و تسبیح کربلا را آنقدر محکم در دست گرفتم که دانه گلی اش در کف دستم فرو رفته بود ، پسرکم چشمان را دید، دوید ، لیوانی آب آورد در دهانم گذاشت و با انگشت کوچکش گونه هایم را پاک کرد ، می گفت بابا من که دوستت دارم ، چرا...؟ بوسیدم و به سینه ام فشردمش گفتم اگر عشق تو نبود ، مکث کردم دلم می خواست با صدای بلند آن شعر کاظمی را برایش بخوانم که :
" شیار دست هاش را ،
نشان می دهد پدر ؛
"هنوز گشنگی نکشیدی عاشقی یادت بره"
اما
از ابر چشم هاش
چکه می کند تصویر ... جوان !
بگذریم؛ هنوز وعدگاه من و تو یکی از همان بی نام و نشانهای شهر است ، جایی که عقده های دل خود بخود باز می شوند و چه محرمی است در این زمانه ی نامحرم این بی نام و نشان پسر.
ای کاش به همان اندازه که من هر شب و هر روز می اندایشم به دنیایی که رویا شد و رویایی که گناه شد، آن که این خواست ، فقط در ذهنش نهیبی بگذرد که چه کردی مرد...
یکی از خوانندگان خارج از ایران خاطرات نماد به اعتراض ، ایمیلی ارسال کرده که چرا بخشی از خاطراتت تقطیع شده ، در جواب نوشتم خاطرات کودکی و نوجوانی یادآوریشان دلپذیر است و خوشایند حتی اگر به ظاهر آزار دهنده باشند اما خاطرات التیام نیافته جوانی ذکرشان بی خوابی است روی بی خوابی و تنها راه درمانش این است که " عصر جمعه یک لیوان چای بریزی و بنشینی پشت پنجره و تمام شهر را در بارانی که نمی بارد با خیالش قدم بزنی." تا آهسته راهی میانسالی شوی آنگاه شاید قلمت چرخید....
راستی چقدر همه چیز عوض شده ، خیابانها ، شهرها ، ترمینالها ، خاطره ها و حتی آدمها ، آدمها ؛ اما دریغ از این احساس که نه عوض می شود و نه عوضی مثل شراب کهنه می ماند لامصب ، هرچه می گذرد مدهوش تر می کند.
نامه هات را بی نشانی
به باد بده ؛
می رساند ...
خانه ام بر باد است.
عصر جمعه 24 آبان 98 --- نماد
