انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
چرا نرفتین؟!
چند روز پیش با مدیران یکی از هلدینگهای بزرگ کشور جلسه کاری داشتیم ، تقریبا سه ساعتی در مورد مسائل مختلف حرف زدیم و بحث کردیم جلسه خوب و پر و پیمانی بود. آقای دکتر ... مدیر شرکت آخرش با تعجب پرسید با این توانایی و سابقه و دانش ، چرا نرفتین؟ جواب فوری من یک جمله بود : "من کشورم رو دوست دارم ."
خُب کمی به به و چه چه کردن اما این جواب بدون فکر یا از روی کلیشه و لقلقه زبان و خدای ناکرده برای تحسین دیگران نبود ؛ پشتش منطق و استدلال داشت.
شاید خیلی‌ها آرزو داشته باشن توی خیابون های ونکور ، توکیو ، دوبی یا حتی مسقط قدم بزنن و راه برن. ولی من نه.
شاید خیلی‌ها بخاطر این طرز فکر با دید عاقل اندر سفیه من رو ببینن و نگاه کنن اما راستش هرکس خودش ، خودش رو باید قضاوت کنه هر کس خودش می دونه کجای کاره و چکارست!
مبرهنه که مملکت داره بخش بزرگی از نیروهای متخصص ، نخبه علمی و فکری و دانشگاهی و ورزشی و فرهنگیش رو از دست می ده . می دونم وطنم داره خالی میشه. مملکت داره از همه سرمایه‌های معنویش خالی میشه. می دونم از اونایی هم که موندن احتمالا عده‌ای باشن که شرایط مالی و توانایی رفتن رو ندارن شاید هم روح و روان و عاطفه و وابستگی‌هاشون نمی زاره برن وگرنه زودتر از اینا رفته بودن و اونوقت بود که عمق فاجعه اسفناک‌تر از این چیزی که هست می شد.
باید واقع بین بود اما به نظرم همین هایی که موندن و سینه سپر کردن کورسوی برگشت به روزای خوبن. آدمایی که میتونن جامعه رو دوباره به تعادل برسونن.
جامعه‌ای که قشر تحصیل‌کرده و باسواد نداشته باشه جامعه ای کور و نادانه، منزل خرافاته و مطلوب آدمای فاسد و نابکار.
خونه ای که هر عضوش به سمت و سویی بره، قوام و دوام نداره و از هم می‌پاشه اما امیدوارم این سیر ترک و جلای خاک ایران عزیزم ادامه پیدا نکنه تا سرزمین نیاکانم آینده اش به سمت تاریکی نره که اگه متوقف نشه فرهنگ و ادب تغییر می کنن ، دغدغه ها عوض می شن و اسطورها سقوط می کنن و هویت و اصالتمون از دست می ره.
من در این کشور موندم و خواهم موند چون از همین خاک و ریشه زائیده شدم . کارِ رفته ها رو تنقید نمی کنم اما من مال این مملکت هستم یا بهتر بگم این مملکت مال منه . وقتی می‌تونم روی صنعتم ، دانش جامعه ام ، روی همکارام روی جوونای این مملکت تاثیر بزارم، چرا نباشم؟ بله سخته تحمل مشکلات رنگ و وارنگ و کوچیک شدن ها . اما باید چراغی روشن بمونه تا امید زنده باشه.
من و خیلی‌های دیگه می شد که بریم و بگیم فلان مملکتی که صاحب نداره. اما هر جور فکر کردم دیدم صاحب این مملکت خودمون هستیم ، من و شما. مگه کسی می‌تونه بی‌خیال و آسوده ، مادر بیمار و بی کس اش رو تنها بذاره؟ بره!؟ اینجا مادر تک تک ماست ! ایران! ایران سترگ!
شاید هر جای دنیا بشه زندگی کنم اما فقط اینجاست که می‌تونم راه برم ، زنده باشم ، گریه کنم ، بخندم ، نفس بکشم و از نفسهام لذت ببرم هرچند ....
ز کژی گریزان شود راستی پدید آید از هر سوی کاستی
کنون دانش و داد یاد آوریم بجای غم و رنج داد آوریم
برآساید از ما زمانی جهان نباید که مرگ آید از ناگهان
ز یزدان بران گونه دارم امید که آید درود و خرام و نوید
سپاس – نماد
26/اردیبهشت / 1401
پی نوشت :
عکس اول ؛ آقا مسیحا در استانبول - کشور ترکیه
عکس دوم ؛ توکیو کشور ژاپن
عکس سوم ؛ ایتو - شیزوکا کشور ژاپن
سلام استاد
ان شاءالله همیشه تندرست و پیروز باشید و همه با هم با سربلندی و افتخار به کشور عزیزمون خدمت و آبادش کنیم
سایه تون مستدام