انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
نگهدار ما
در میانه ی مداوای سرطان پس از جراحی و در حال شیمی درمانی بود روز به روز نحیف تر و ضعیف تر می شد. عود ناگهانی بیماری ، جراحی سخت و حالا شیمی درمانی و عوارض آن . هنوز نتوانسته بود با این حجم از اتفاقات کنار بیاید مایوس و نومید و متزلزل منتظر حوادث بود ...
اما چون از سه ماه قبل و پیش از این طوفانها وقت دندانپزشکی گرفته بود به ناچار در مطب دندانپزشک حاضر شد دکتر انسانی آزاده و اهل دل بود از آدمهایی که سر سفره پدر نان حلال و زلال خورده اند، آدمی خوشرو و خوش مشرب و دلنشین.
بعد از شروع کار مثل همیشه سر صحبت و شوخی را باز کرد ، از این طرف هم درد دل و گله و شکایت ...
دکتر با لبخند گفت :"چرا مضطربی تو که می گویی به دنیا دل بستگی نداری پس بقیه اش را به خدا بسپار . "
گفت : "به دنیا دلبستگی ندارم اما نگران بچه ها هستم بعد از من کی مواظب بچه ها خواهد بود. " و اشک در چشمانش حلقه زد و راه صحبت بسته شد.دکتر پرسید : " مگر تا حالا تو بچه ها رو نگه داشتی ؟"
جمله سنگینی بود برایش جوابی نداشت ؛ دکتر بعد از کمی سکوت ادامه داد کسی که ما و بچه ها رو نگه داشته چه ما باشیم و چه نباشیم مواظب بچه هامون هست ."
انگار آب سردی بر کوره داغ درونش ریختند با خود تکرار می کرد "مگر تا حالا تو بچه ها رو نگه داشتی " ...
وقتی از داندانپزشکی خارج شد باری از روی دوشش برداشته شده بود قدمها را سبک تر بر می داشت.
از آن روز تا حالا بیش از 5 سال می گذرد و هر دوی آنها را همچنان نگه داشته است ....
سلام استاد
مثل همیشه عالیییی
خداوند مهربان نگهدار شما و همه ی عزیزان
پاینده باشید