انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
یوسف من
سالهاست که چشمم به در دوخته شده که شاید خبری از تو بیاید.... من هم مثل یعقوب می دانم که روزی رایحه ی تو خواهد پیچید و حال دل را به دوران سرخوشی ها و بازیگوشی های بچگی خواهد برد هر چند آن روز کمی دور باشد. به یاد دارم آنگاه که کودکی خردسال بودم، پدر اینگونه روایت می کرد: همه به یعقوب گفتند که این مرد دیوانه شده ، سالهاست که در تخیل و رویا برای نیامدنی ها شب زنده داری و سوگواری می کند اما او همچنان به ندای دل گوش سپرده بود و با نامحرمان مجادله نمی کرد تا آن روز که گفت دیدید بوی پیراهن یوسفم می آید و بغض فروخورده سالها سکوتش فوران کرد.
بعدها خواندم که آن روز کاروان تازه از مصر حرکت کرده بود و تا یعقوب فرسنگ ها فاصله داشت اما عاشق که باشی بُعد فاصله مهم نیست تو عطرش را از صدها کیلومتر دورتر با تمام بودنت استشمام خواهی کرد.
آری دلدادگی فرای زمان و مکان و عقل و علم است. دلدادگی حساب و دو دوتا چهارتا نیست دلدادگی انتظار و احتضار می آورد گاهی تا سلام مرگ می روی و دوباره با یادش برمی گردی ، گاهی به لبه نومیدی می رسی و ناگاه امید آمدنش بَرَت می گرداند. گاهی به آخر خط می رسی اما شوق انتظار دوبار گُل می کند و تو را به خط دیگری می برد تا رها کنی ماندن و مردن در تهذب را .
و دلتنگی بیشتر از هر چیزی تو را خواهد کشت....
*من مانده ام ز پا
ولی آن دورها هنوز
نوری ست،
شعله‌ای ست
خورشیدِ روشنی ست
که می‌خوانَدَم مدام
اینجا درون سینه‌ی من زخم کهنه‌ای ست
که می‌کاهَدَم مدام...
*پی نوشت: شعر از "حمید مصدق"
