انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
فردین بازی
در فرهنگ ما ایرانی ها یه زمانی یه لفظی بود بنام مردی که البته این لفظ فقط مختص جنس مرد نبود ، همه می تونستن مرد باشن
بقول دکتر شریعتی عزیز هر چه علم ما بیشتر شده و بر اطلاعات ما افزوده شد غرب مآبی و کلاس غربی گذاشتن ما هم بیشتر شد و معنویات کم رنگ تر 1.
تا به اونجا رسیدیم که خیلی از رسوم خوب مث سرزدن به اقوام ، کمک به دیگران ، احترام به بزرگتر و... فراموش یا لااقل کم رنگ شد و حتی بعضی از شیر پاک خورده ها این رفتارا رو نوعی عقب ماندگی و تحجر حساب کردن . از اون بدتر تازه بدوران رسیده ها که نه تنها اینا رو قبول نداشتند فکر می کردند از دماغ فیل افتادن مث بعضی از همین فوتبالیستها یا بازیگرای سینما.
زخم نرم افزاری
دیروز یه سری به وبلاگ دوست خوبم مهندس اسحاقی زدم که یه مطلب جالب به اسم عادت زخمدرد نوشته بودن ، یه قسمت از مطلبشون متن زیر بود :
"اصولا بعضی زخم ها وقتی دردشان تمام می شود عادی می شوند . هم برای ما و هم برای کسانی که زخم های ما را تماشا می کنند .
شاید جای زخم مانده باشد اما متوجهشان نمی شویم.
اما امان از بعضی زخم ها که نه دردشان تمام می شود
نه عادی می شوند
و نه فراموش ..."
اینجا رو که خوندم یاد یکی از نصیحتهای همیشگی مادرم افتادم که میگه توی برخورد با مردم خیلی مواظب حرف زدنت باش چراکه بعضی از حرفا قلب آدما رو بیشتر از ضرب شمشیر جر می ده . و این حکایت رو هم پیرو حرفاش تا حالا بیشتر از صد بار برام تعریف کرده که :
تعدیل و عدالت
یادش بخیر اوایل امسال بخش ما (خدمات پس از فروش) ده مهندس با سابقه و درجه یک داشت همه دور هم بودیم جوی بسیار صمیمی و دوستانه ، مهندس قاسمی ، احمدی ، نیک کار ، علیپور ، طالبی ، زمانی مرتضایی ، عابدزاده ، زارعی ، اسحاقی و من . اما داستان گذشت تا باد رکود و رخوت صنعت بحران زده به ما هم وزید ، البته فراموش نکنید که بحث تحریم و دلار هیچ اثری روی کار ما و هزاران شرکت مشابه ما نداشته و ندارد و این وضع فقط بخاطر شرایط آب و هوایی منطقه رخ داده است.
بهر حال دیروز داشتم فکر می کردم و از بچه ها آمار می گرفتم ، دیدم مجموعه بسیار قدرتمندی مثل ما تقریباً پنجاه درصد توان فنی و مهندسی خود را تا هفته قبل از دست داده بود ( قاسمی ، نیک کار ، احمدی ، علیپور ، طالبی و زمانی ) و طی روزهای آینده حدود بیست درصد دیگه هم از این توان کاسته خواهد شد ( مهندس مرتضایی و عابدزاده ) بعد هم به یک نکته جالب رسیدم ، حتما می پرسید : چه نکته ای ؟
