انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
چند نکته از حکیم عالیقدر ارد بزرگ خراسانی
توانایی ، از پس آگاهی و کوشش بسیار ، بدست می آید.
دیر تصمیم بگیرید ، اما آنگاه که گرفتید به اندک تندبادی ، رهایش نکنید.
همواره امیدوار به زندگی بهتر و شرافتمندانه باشید ، هیچگاه توان خویش را انکار نکنید ، خود را دوست بدارید و برای بهروزی ، کوشش کنید.
هیچ اهرمی ، همچون بردباری و امید ، نمی تواند سختی ها را از پیش پایمان بردارد.
آسیب دیده ، همیشه درهای آرزوهایش ، کوچک و کوچکتر می شود ، مگر با امید ، که زندگی ما را دگرگون می سازد.
با بدیهای دیگران ، دل خویش را به سیاهی نکشیم ، همواره نگاهمان ، به راستی باشد و مهربانی.
ترس از جدایی ، جدایی به بار می آورد.
آدم افسرده و ناامید ، ارزش توان و نیروی خویش را از یاد برده است ، باید به او کمک کرد ، تا دوباره خود و آرمانش را باز یابد.
اندیشه برتر ، در روزهای توفانی و آشوب و همچنین آسودگی و آرامش ، توانایی برتر خویش را از دست نمی دهد.
هر ثروتمندی توانا نیست ، آدم توانا ، انساندوست و بخشنده است.
آدم های توانا ، براستی ارزش "زمان" را می دانند.
شناخت ما از کرانه دریای هستی بزرگان ، تنها به اندازه میدان اندیشه ماست.
فداکاری زنان ، بسیار با ارزشتر از دلیری در مردان است.
کجاست سینه کش کوهستان سرد و بلندی که ، گامهای برآزندگان * را ، بر تن خویش به یادگار نداشته باشد؟.
کمر راه هم ، در برابر آرمان برآزندگان خواهد شکست.
کهنسالان باید آگاهی بخش اندیشه جوانان باشند ، نه بازیگران زندگی آنان.
مردان کهن ، مرزداران و پیشاهنگان ، شرف و امنیت هستند.
مردان و زنان کهن، در راه رسیدن به آرمان بزرگ، یک آن هم نمی ایستند.
میهن دوستی ، هنر برآزندگان نیست که آرمان آنان است.
نامدار کهن ، پیشوا و راهبر دوران هاست ، سرشت او با آهنگ و خوی مردم سرزمین خویش ، هماهنگ است .
نامداران ماندگار آنانی اند، که سرشتی نیکو و دلی سرشار از مهر دارند.
نامداران و اساطیر کهن ، پایه ها و ستونهای فر و شکوفایی کشورند.
نامداران هیچ گاه ، خویش را گرفتار پاسخ به کج اندیشان نمی کنند.
نامداری که خود را به خواری می افکند ، هزاران دل آویخته به دامان خویش را نیز به خاک می کشد.
از آه و نفرین بزرگان و ریش سپیدان ، باید ترسید.
پاسخ سخنان دلسوزانه بزرگان و ریش سپیدان، گستاخی و اخم نیست.
آدم توانا ، دیگران را ناتوان نمی نامد.
آدم توانا به جای نشان دادن ناتوانی دیگران ، راه درست توانایی را نشان می دهد.
امیدوار مباش دیگران همواره همراهیت کنند ، باید دست بر زانوی خویش گیری.
آدمهای ناتوان ، همواره می نالند و به زمین و زمان دشنام می دهند.
*برآزنده : انسانهای سزاوار و شایسته
