انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
انجمن دالوند
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز ................. دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زددرباره من
زادگاه من شهریست که پیچک های سبز سخاوتش در ورای سرخ عاطفه ها در میان صفحات خاک گرفته تاریخ به وسعت آبی عشق می روید. آنجا که در لا به لای تنورسوز خانه های کاه گلی ، عطر آشنای نان گرده از بازن همسایه هنوز بر گونه هایم تلنگر می زند ، که های! از اصل نیفتی اگر زمانه تو را از اسب به زیر آورد ، آنجا که در سکوت صبور دره اش هرگز گلی پژمرده نمی شود و هیچ پونه ای در کنار جوی ترانه خوان جاریش بیهوده سر بر نمی آرد ، شهری که نهری زلال در بستر صمیمی گردو و تاک تا همیشه ی آسمان جاریست و هر درختش درختی است یادآور بزرگان قبیله ام و هر سنگنوشته اش کتابیست از تاریخ پر فراز و نشیب سرزمینم ؛ ایران
***************************
احمد دالوند ؛ کارشناس ارشد ماشین آلات از دانشگاه تهران ؛ زمینه کاری : نگهداری و تعمیر ماشین آلات معدنی و راهسازی ( Komatsu & Cummins ) ؛ ساخت و تولید قطعات خودرو - کارشناس ارشد مدیریت اجرایی ؛ سیستم های آموزشی و آموزش فنی
ادامه...
بیاد غروب کویر
مدتیست دلگیرم ، دلگیر از دست به قلم نشدنم ، از حکاکی نکردن حرفهای دلم ، از مشغله هایی که قلم رویاهایم را در قفس دنیا و اهلش گرفتار بی مهری و روزمرگی کرده است ، از بغض هایی که جوانه نزد، از آتش های زیر خاکستر دلم که خدا می داند کی طغیان خواهد کرد، امشب عزمم را جزم کردم تا در همین فرصت اندک مانند روزهایی که سر دبیر " غروب کویر " بودم برای غروب بغض های دلم مقدمه ای کوتاه بنویسم همانند قاصدک سر دبیر که در نخستین شماره غروب کویر نگاشته شد:
پای در رکاب دل می نهم و در ژرفای غربت و تنهائیم به دیوار سنگی غروب تکیه می زنم و به انتهای جاده افق چشم می دوزم و انتظار می کشم ، انتظار می کشم تا شاید نسیمی که از آن حوالی می گذرد بوی پیراهن یوسفم را به همراه داشته باشد و من آن را یعقوب وار با قطره های اشکم معاوضه کنم ، به همراه نسیم قاصدکی می فرستم تا شاید خبری از باران بیابد .
نشانی اش را به همه شکوفه های باغ داده ام ، می دانم که او با بهار می آید و با آمدنش روح سبز حیات را به پیکره خشک زمین هدیه می دهد.
می دانم وقتی که بیاید شب تنهایی ام برای همیشه می میرد و ماه و ستاره مهمان خورشید می شود. روشنایی وجودش آسمان زمین را چراغانی می کند .
می دانم وقتی بیاید دریا رنگ آبی خود را به ســنگ فرش های زیــر پایش می دهد تا مقدمش را نیلگون سازد.
می دانم وقتی بیاید قاصدکها برمی گردند ، باران همیشه می بارد و غروب دیگر غمگین نیست.
می دانم...
می دانم...
می دانم...
ای بهار انتظار , با نسیم مشکبار
فصل سرد غصه را می شود به سر کنی؟
نماد 24 آبان 93
